ویولن...

 
ویولن را دوست دارم...

 رسم و رسومی دارد برای خودش ، نمی شود همین طوری بروی سراغش...

 خسته نباید باشی،غمگین هم حتی، از جعبه بیرونش می آوری، شولدر را وصل می کنی، آرشه را برمی داری. پیچ اش را می پیچانی تا موهایش صاف بایستند، کلیفن را آرام و نرم روی موهای آرشه می کشی ، یک کمی تکانش میدهی تا نرمه های کلیفن توی هوا پخش شوند، تا وقتی ساز میزنی ننشینند روی سازت...عزیز است آخر.

کوک اش می کنی وامیدوار می شوی این بار ناز نکند و بنشیند توی دستهایت... روی شانه ات... تا انگشتانت را راه بدهد روی خودش، نواختن اش هم راه و رسم دارد آخر...

صاف می ایستی، سازت نباید خم شود، خودت نباید خم بشوی...

وزن ات روی پای چپ، به قول «تو» با یک انحنای دوست داشتنی و خاص می ایستی، یک جوری که انگار لاقیدانه است، اما حواست به تک تک حرکاتت هست، سخت راهت می دهد به خودش. اصلا همین است که به همه می گویم نیایند طرف اش، ناامید می شوند، می دانم. سال ها باید نازش را بکشی... آن هم هنرمندانه ...

اما وقتی راهت بدهد، دیوانه می شوی، مفتون اش میشوی، پروازت می دهد، نفس ات را بند می آورد، غمگین ات می کند، می ترساندت، می خنداندت، می میراندت و زنده ات می کند.

 می گویند «شاه» سازها است... راست می گویند خب!